تشخیص و درمان منگوله های پوستی یا خال گوشتی!

منگوله های پوستی چیست؟

منگوله های پوستی یا خال گوشتی زائده های کوچکی از پوست طبیعی است که به طور معمول توسط ساقه گوشتی نازکی به نام “دم پا” به بدن متصل می شود. رنگ آن ها از تن گوشت تا قهوه ای تیره یا مایل به قرمز متغیر است و تمایل به بیضی شکل و کوچک دارد (اندازه 1 تا 5 میلی متر – اگرچه بزرگ تر نیز امکان پذیر است).

منگوله های پوستی ضایعه ی خوش خیم پوستی هستند که اغلب با چاقی همراه هستند، به طور معمول در اطراف گردن، زیر بغل و کشاله ران ایجاد می شود. آن ها می توانند بیماران را به دلیل علائمی مانند درد، خارش و مالش روی لباس یا گاهی فقط به دلیل ظاهر آن ها آزار دهند. ارتباط منگوله های پوستی با مقاومت به انسولین و چاقی همراه با استعداد خانوادگی برای ایجاد چنین ضایعاتی وجود دارد.

علت شناسی

علت منگوله های پوستی ناشناخته است، اما این فرضیه وجود دارد که آن ها معمولاً در مناطق موضعی دارای بافت الاستیک پراکنده که منجر به ضایعات آتروفیک یا ساکن می شوند، رخ می دهند. از طرف دیگر، به نظر نمی رسد، عدم تعادل هورمون ها از عوامل توسعه آن ها باشد. سایر فاکتورهای رشد آن ها شامل فاکتور رشد بافتی، فاکتور رشد اپیدرمی، عفونت و ویروس زگیل است. آن ها بیشتر با افزایش سن افزایش می یابند و گاهی اوقات نگرانی زیبایی زیادی برای بیماران ایجاد می کنند و اعتماد به نفس آن ها به دلیل این ضایعات پوستی کاهش می یابد.

محل ایجاد منگوله های پوستی یا خال گوشتی

معمولاً بر روی گردن، زیر بغل و به طور معمول در نواحی بین ریشه (چین های اینگوینال)، اگرچه تقریباً در هر قسمت از پوست می توانند ظاهر شوند.
ممکن است به رنگ پوست یا از رنگ دانه های بیش از حد باشد.
اندازه آن ها از 2 تا 5 میلی متر متفاوت است یا بعضی اوقات بزرگ تر اتفاق می افتد.

علامت ایجاد خال های گوشتی

خال های گوشتی در حالی که بیشترشان بدون علامت و درد هستند، خارش و تحریک ناشی از تماس با لباس، پارچه خشن یا جواهرات ممکن است برخی منگوله های پوستی را ملتهب و دردناک کند و موجب آزار افراد شود.

درمان و روش های از بین بردن خال های گوشتی

باید به بیماران اطمینان داد که منگوله های پوستی بیماری خاصی نبوده و راه هایی برای درمان آن وجود دارد، از جمله:

1. برداشتن تکه: ضایعات کوچک را می توان با قیچی کوچک عنبیه تیز برید. این روش معمولاً بلافاصله کار می کند و بسیار موثر است. برای کوچک ترین منگوله های پوستی استفاده از بیهوشی ضروری نیست.
2. کرایوتراپی: نیتروژن مایع را می توان مستقیماً یا به صورت اسپری از کرایوگان بر روی خال های گوشتی قرار داد. روش سرما درمانی معمولاً بسیار کارآمد است و دردناک نمی باشد. این یک روش بسیار موثر برای درمان چندین خال گوشتی است.
3. تراشیدن: ممکن است منگوله های بزرگ تر پس از تزریق پایه ضایعه با بی حسی موضعی، با تراشیدن تراش یا تراشه برداشته شود.
4. سوزاندن: برای ضایعات بسیار ریز کارمی کند، خال های گوشتی کوچک و سطحی پوست با استفاده از الکترولیز، یک روش درمانی که شامل گرما و جریان الکتریکی است، می سوزند.

تشابه منگوله پوستی با چند نمونه دیگر

1. زگیل: زگیل های زخمی معمولاً شبیه منگوله های پوستی هستند. نوع شیوع زگیل معمولاً به تمایز آن ها از این عارضه گوشتی کمک می کند.
2. نوروفیبروما: نوعی تومورعصبی است که بر روی پوست یا زیر پوست ایجاد می شود. نوروفیبروما معمولا غیر سرطانی است (خوش خیم است).
3. خال مادر زادی: خال های مختلف کوچکی که معمولاً به منگوله های پوستی شباهت دارند. اندازه، الگوی رنگ دانه ای و محل قرارگیری خال مادر زادی می تواند خود را از این عارضه پوستی متمایز کند.

در حالی که زنان و مردان به همان اندازه احتمال ایجاد خال های گوشتی را دارند، شرایط خاص این خطر را افزایش می دهد. از جمله این موارد داشتن چاقی، دیابت یا سندرم متابولیک یا ارث بردن تمایل ژنتیکی در ایجاد ضایعات است.

چه کسانی منگوله های پوستی می گیرند؟

یک اعتقاد عمومی این است که خال های گوشتی احتمالاً در اثر اصطکاک ایجاد می شوند، با تحریک پوست به پوست می مالند و منجر به تجمع بافت اضافی می شود. این تئوری ممکن است به شما توضیح دهد که چرا منگوله های پوستی در چین های بدن بسیار شایع هستند و احتمالاً در افرادی که اضافه وزن یا چاقی دارند، ایجاد می شود، زیرا وزن اضافی به معنای داشتن چین های پوستی بیشتر است.

بزرگسالان: منگوله های پوستی به ویژه در بزرگسالان بالای 50 سال که به طور طبیعی پوست با گذشت سال ها مقداری از خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده است، بیشتر است.

افراد دارای اضافه وزن: اگر بیماران اضافه وزن دارند، باید آن ها را به کاهش وزن تشویق کرد. این امر می تواند به جلوگیری از تشکیل خال های گوشتی و بهبود سلامت کمک کند.

زنان باردار: خال های گوشتی یا منگوله های پوستی در دوران بارداری به دلیل تغییر در تغییرات هورمونی، به ویژه در سه ماهه دوم معمول است، اما پس از پایان بارداری کمرنگ می شوند.

تذکر: (ضایعات در هر نقطه از پلک یا نزدیک آن توجه ویژه ای دارند. برای محافظت از بینایی، عاقلانه است که فقط به چشم پزشک یا متخصص چشم اجازه دهید این ناحیه را درمان کند.)